SEN ACIYA GÖZLERİNİ KURUTMUŞSUN…


Gözlerine baktığımda, gözlerinden ötesini görüyorum
bir yol var orada uzaklara giden, herkesi terk eden
bir araba duruyor yanında, ellerinde bavullar
yolcu gibisin hayata...

Bir umut ışığı yakalamışsın belli, içinde yol gözükmüş,
çerçevelerden çıkmışsın artık, sınırsız ülkeler peşindesin.
Engelsiz hayatlar içindesin, basmakalıplar silinmiş,
gün adeta senin günün gibi...

 

Yarınları sorgulamaktan pes etmiş soruların

Sorulara cevaplarını hazırlamışsın bekliyor cebinde

Kusurları algılamaktan yorgun düşmüş hayallerin

Hayallerinin bazılarını satmışsın, olmuyormuş zaten istesen bile

Düşünceler sarmış dudaklarını, burkmuşsun,
kendini içindeki burukluktan kurtarıp atmışsın uzağa,
hayat bir çırpıda bağlamış ellerini, korkmuşsun,
kendini evindeki karanlık odadan kurtarıp atmışsın sokağa...

 

Hayat çıkar meselesi olmuş ne yazık

Çıkarlar içinde çıkmaz sokaklara girmiş insanlar

Beklentisiz kalbini ne zorluklarla korumuşsun

Her elinden tutan çekmeye çalışmış seni aşağıya

Sen aşağıya çekenlere inat hep yukarı çıkmışsın

 

Artık üzülmek için vaktin yok belli

Kimseyi üzecek kadarda cesur değilsin eskisi kadar

Kırılanları tamir etmek kırmamaktan geçerdi ya

Tamiri terk etmiş yola girmişsin yolunda bekleyenlere doğru…

 

Tebessüm gülmelerin küçüğüdür elbet,

Kahkahayla gülen yüzünü her defasında biraz biraz sarmış hüzün

Küçülmüş gülmelerin hislerindeki o buruk izlerle

Yüzüne yansıyan geçmişteki yıpranmış mutlulukların son parçası tebessüm.

 

Hayattan payına düşen sus payını almışsın sende herkes kadar

Gözlerin konuşur olmuş gerçekleri, dilinde birkaç parça istek kalmış sadece

Kendinden kaçıyorsun artık, aslında yüzleşmek istemiyorsun

Dinlemek istemiyorsun da duygularını, esir etmişsin duvarlara

 

Söylenecek o kadar sözün vardı, ama sen susmuşsun,
diline kadar gelmiş iki kelime, ama sen tutmuşsun.
Söylenenler hafif kalmış, sen acıyı yudum yudum yutmuşsun,
yaşanan o kadar şeye rağmen artık, sen acıya gözlerini kurutmuşsun.

faruk madan